یادته یه روز بهم گفتی:هر وقت خواستی گریه کنی برو زیر بارون که نکنه نامردی اشکاتو ببینه و بهت بخنده...

گفتم:اگه بارون نیومد چی؟

گفتی:اگه چشای تو بباره آسمون گریش می گیره...

گفتم:یه خواهش دارم...

هروقت آسمون چشام خواست بباره،تنهام نذار!

گفتی:به چشم...

حالا من دارم گریه می کنم و آسمون نمی باره...!

تو هم اون دور دورا ایستادی و به من میخندی...!

کجایی...

دلم خیلی برات تنگ شده

گناه من چیه ..........

خدایا گناه من چیه که این جوری باید مجازات بشم

نمیدونم گناه من چی بود که با دوری از اون باید مجازات بشم

خدایا ببخش ........

خدایا ببخش خیلی تنهام ...

در حسرت دیدار تو بگذار بمیرم


دشوار بود مردن و روی تو ندیدن


بگذار به دلخواه تو دشوار بمیرم


بگذار که چون ناله مرغان شباهنگ


در وحشت و اندوه شب تار بمیرم


بگذار که چون شمع کنم پیکر خود آب


در بستر اشک افتم و ناچار بمیرم


می میرم از این درد که جان دگرم نیست


تا از غم عشق تو دگر بار بمیرم


تا بوده ام ای دوست وفادار تو هستم


بگذار بدانگونه وفادار بمیرم

 

رفتــــــه ام زیــــاد تو از این دیــــار هم       آزرده از ســــکــوت تـــــــو از روزگــــار هم

جــامـــانده یک نگاه غریبـــانه پیـــش تـــــو     شب از کــــنار تــو پـر زد گـــرد و غـبـــار هم

نازک تر از وجود تو شبهای بـی کسی است    نا خوش تر از خیال تو دل بود این انتــظارهم

با روی ســرخ تو ایــــن دیدگــــان سـرد من      در بین عاشقان تو گـم شــــــد بی اعـــتبار هم

در دســـــت تو ســـــبدی گــــل اما بـرای من     چشمان بی فروغ تو بــود و رخ در حصار هم

رفتـــــم زیاد تو بیـــــرون اما چــــه فـــــایده      هر شـــب به یــاد تو هســـــتم بی اخــــتیار هم

رؤياى آسمانى
 

روزها گذشت و گنجشگ با خدا هیچ نگفت . فرشتگان سراغش را از خدا می گرفتند و خدا هر بار به فرشتگان این گونه می گفت: می آید ؛ من تنها گوشی هستم که غصه هایش را می شنود و یگانه قلبی هستم که دردهایش را در خود نگاه میدارد.

روزها گذشت و گنجشگ با خدا هیچ نگفت . فرشتگان سراغش را از خدا می گرفتند و خدا هر بار به فرشتگان این گونه می گفت: می آید ؛ من تنها گوشی هستم که غصه هایش را می شنود و یگانه قلبی هستم که دردهایش را در خود نگاه میدارد.
و سرانجام گنجشک روی شاخه ای از درخت دنیا نشست. فرشتگان چشم به لب هایش دوختند، گنجشک هیچ نگفت و خدا لب به سخن گشود : با من بگو از آن چه سنگینی سینه توست.
گنجشک گفت : لانه کوچکی داشتم، آرامگاه خستگی هایم بود و سرپناه بی کسی ام. تو همان را هم از من گرفتی. این طوفان بی موقع چه بود؟ چه می خواستی؟ لانه محقرم کجای دنیا را گرفت ه بود؟ و سنگینی بغضی راه کلامش بست.
سکوتی در عرش طنین انداخت فرشتگان همه سر به زیر انداختند. خدا گفت:ماری در راه لانه ات بود. باد را گفتم تا لانه ات را واژگون کند. آن گاه تو از کمین مار پر گشودی.
گنجشگ خیره در خدائیِ خدا مانده بود.
خدا گفت: و چه بسیار بلاها که به واسطه محبتم از تو دور کردم و تو ندانسته به دشمنی ام برخاستی! اشک در دیدگان گنجشک نشسته بود. ناگاه چیزی درونش فرو ریخت ...
های های گریه هایش ملکوت خدا را پر کرد ...